Bazgroły by Alexis

Wysłany: Pon 11:45, 23 Mar 2009 Temat postu:

Sorki, że o to zapytam, ale ile masz lat? Tak wiem pisać każdy może, ale niezbędne doświadczenie przychodzi z czasem... Twórczość literacka dziecka czy nastolatka bardzo się różni od dzieł osób "dorosłych" taka jest prawda...
Wnioskując pisać każdy może, ale czy pisać "dobrze"...?

Wysłany: Pon 15:27, 23 Mar 2009 Temat postu:

Wysłany: Pon 23:34, 23 Mar 2009 Temat postu:

No patrz to tak jak ja Uśmiechnięty

Wysłany: Wto 10:51, 24 Mar 2009 Temat postu:

Wysłany: Czw 15:19, 26 Mar 2009 Temat postu:

Niu tekst, powstały już dość dawno temu. Mam też w zanadrzu tekst powstały podczas zawodów, gdy oczekiwałam na walki pucharowe. Dodam, że zawiera opis walki szermierczej. ;p
Ciekawostka: tekst, który teraz wstawiam, ma równo 666 słów. xD

***
Wszystko zostaje w rodzinie

Miło, że przyszłaś.
Zima nawiedziła małe miasteczko na północy Polski, przynosząc ze sobą mróz i śnieg. Właśnie dziś te małe płatki spadały z nieba niczym puszyste piórka. Spadały i spadały, powoli zasypując miejscowość. Krajobraz wyglądał jak z pocztówki bożonarodzeniowej. Jednak było już dawno po świętach, nastał luty, a dziś wypadał jego piąty dzień. Było mroźno, i to nawet bardzo; termometry wskazywały osiemnaście kresek w dół. Nie dziw więc, że miasteczko powiewało pustką.
Czyżbyś się bała?
Czarne, trochę już powycierane glany z dwudziestoma dziurkami rozmiaru 41 zostawiały ślady na puszystym, wciąż białym śniegu. Wydawały przy tym trochę skrzypiący, a trochę trzeszczący odgłos, charakterystyczny dla chodzenia po puszystej, mroźnej kołderce.
Nie bój się...
Ich właścicielka, filigranowa dziewczyna o porcelanowej karnacji, piegowatym, zadartym nosie, zielonych jak wiosenna trawa oczach i długich, wylewających się spod czarnego kaszkietu ogniście rudych włosach spojrzała w niebo. Ciemne śniegowe chmury zawisły nisko nad miastem, sypiąc śniegiem. Zmarszczyła nos i dłonią odzianą w czarną rękawiczkę strzepnęła z niego samotny płatek śniegu, już się rozpuszczający.
Już sobie idziesz?
Zamknęła za sobą bramę cmentarza. To już dzisiaj, piąty lutego… W ten dzień, rok temu, wydarzyła się tragedia, o której nie potrafiła nawet myśleć, a co dopiero mówić. Zdecydowanym krokiem ruszyła naprzód.
Nie zostawiaj mnie!
Przystanęła. Czy te głosy były prawdziwe? A może tylko je sobie wyobrażała? Po jej policzku pociekła łza. Wiedziała, że ta jedna kropla była wymuszona, nieszczera i na pokaz. Poczuła na ustach słony smak, ale on zaraz ustał. Łza skapnęła z jej twarzy, a w drodze na ziemię zamarzła. Uderzyła o szary, asfaltowy chodnik. Pozostała cała.
Wróć, proszę…
Jej twarz wykrzywił grymas złości. Wielki glan nadepnął na małą i kruchą zamarzniętą łzę, która pod jego wpływem została zmiażdżona. Właścicielka buta zdjęła go z dowodu swojej słabości i ponownie ruszyła na przód. W głowie jej łupało, zupełnie jakby ostro zabalowała.
Nie, nie odchodź! Byłaś u mnie tak krótko…
Znów stanęła. Nie mogła wytrzymać. Ten jeden, tak dobrze znany głos wciąż ją atakował. Nie chciała, a zarazem chciała go słyszeć. Z jednej strony przypominał jej o Nim, a z drugiej strony tak bardzo za Nim tęskniła…
Nie rób tego!
Krzyknęła głośno, a spłoszone ptaki odleciały z pobliskiego drzewa. Z jej oczu poleciały łzy, tym razem szczere i prawdziwe. Czuła się rozdarta, tak bardzo rozdarta… Chciała do Niego wrócić, ale jednocześnie czuła, że była już tam za długo.
Boisz się mnie?
Odwróciła się na pięcie i gwałtownie ruszyła w stronę bramy cmentarza. Otworzyła ją i ruszyła główną uliczką. Szła, a wydawało jej się, że robi to przez wieki na tym pustym cmentarzu. Skręciła w prawo, wchodząc w sektor B.
Wiedziałem, że wrócisz!
Weszła w trzeci rząd i stanęła przy piątym grobie od lewej. Był zadbany i czysty, u jego stóp paliło się dokładnie sześć zniczy w trzech kolorach: białym, niebieskim i czerwonym. Barwy Jego klubu piłkarskiego. Wiedziała dokładnie, że On chciałby w takich kolorach mieć znicze na swoim grobie. Kochał ten klub nad życie, zawsze mówił, że dla niego gotów byłby zginąć… Jego słowa potwierdziły się.
Dziękuję ci, nudno tu samemu, nawet nie ma z kim pogadać.
Zawsze był taki pogodny, radosny i pełen miłości do świata. Miał duszę odkrywcy, cały czas chciał poznawać coś nowego. Co prawda był trochę zarozumiały i ironiczny, ale nadrabiało to poświęcenie dla czegoś, co jest bardzo ważne. Prawdziwy przyjaciel i kibic.
Przestań tak mnie wychwalać, bo się zarumienię!
Uśmiechnęła się pod nosem. Już wiedziała, że te głosy nie są naprawdę, ale dla niej były. Nie chciała się z Nim rozstawać, nawet po Jego odejściu. Wierzyła, że wiąże ich prawdziwa, mocna więź, taka, o której czyta się w książkach i ogląda w filmach. Spojrzała na nagrobek.
PAWEŁ MARECKI
UR. 23.07.1988
ZM. 5.02.2008
ZGINĄŁ ŚMIERCIĄ TRAGICZNĄ W OBRONIE TEGO, CO WAŻNE
KOCHANY WNUK, SYN I BRAT
SPOCZYWAJ W POKOJU
Uważam, że trochę wyolbrzymili moją śmierć. „Zginął śmiercią tragiczną w obronie tego, co ważne?! Kochany wnuk, syn i brat?!” To już przesada!
Przykucnęła i dłonią pogładziła biały marmur nagrobka. Uśmiechała się szeroko, wykonywała swoją czynność z uwielbieniem, wręcz z czułością…
Masz całkowitą rację, braciszku…

***

Zastrzegam jeszcze, że imię i nazwisko na nagrobku jest całkowicie losowe. Wszelkie powiązania są przypadkowe.

Mimo że nie było wcześniej komentarzy, dodaję nowy tekst. Krótki, bo to drabble, bez tytułu i dedykacji ma równo dwieście słów.

***
Przepaść

Dedykowane dla wszystkich, których dosięgnęła tragedia w Kamieniu Pomorskim, a zwłaszcza Jemu - sąsiadowi, przyjacielowi, młodemu człowiekowi, który chciał zostać pilotem, a zginął dziś w nocy...

Była noc. Nie wiedziałeś, co się dzieje. Byłeś tym wszystkim zaskoczony, ale szybko odzyskałeś zimną krew. Usłyszałeś krzyki. „Pali się, pali!”, wołano. Rozejrzałeś się panicznie wokół. Zobaczyłeś Ją leżącą na łóżku. Niewiele myśląc, podniosłeś Ją i wybiegłeś na korytarz. Języki ognia opanowały cały budynek. Zamurowało Cię. Ona się obudziła. Zaczęła na Ciebie krzyczeć, byś nie stał jak ten słup soli i ratował siebie. Jednak ty nie posłuchałeś. Wciąż nie wypuszczając Jej z objęć, ruszyłeś w stronę okna. Czułeś ogień napierający ze wszystkich stron, ale Ty dbałeś tylko o to, aby Ona nie doznała cierpienia.
Dobiegłeś do okna i postawiłeś Ją na ziemi. Zacząłeś się mocować z upartym otworem okiennym. Po chwili poczułeś, że w dłoni została Ci sama klamka. Usłyszałeś urywek rozmowy:
- Już za późno, kochanie… Mamusia jest w niebie.
- Ale będzie miała skrzydła, prawda?
- Oczywiście, że tak. A teraz skacz!
- Takie białe, puszyste?
- Skacz!
Zapłakałeś gorzko. Czując zbliżające się płomienie, rzuciłeś się w stronę okna i wybiłeś szybę. Mimo że Ona nalegała, byś skoczył pierwszy, bezceremonialnie wypchnąłeś Ją na zewnątrz. Widziałeś, jak uczepiła się drzewa wszystkimi kończynami, jak strażacy Ją zabierają na ziemię. Przynajmniej Ona przeżyła.
Ogień się zbliżał niebezpiecznie szybko. Niestety, nie zdążyłeś.

***

Wiem, co mówię z tą tragedią - jestem mieszkanką Kamienia Pomorskiego i na własne oczy widziałam zaledwie zgliszcza spalonego hotelu... Uczcijmy pamięć dwudziestu dwóch pogorzelców minutą ciszy - w końcu jest żałoba narodowa.

Jejciu... łezka mi się w oczku zakręciła jak przeczytałam 'przepaść' Uśmiechnięty

Smutne ciutkę, ale... Takie piekne... i taki ciekawy opis... Uśmiechnięty

Duuuże brawa...

To było takie piękne, wybacz ograniczony zasób słów, ale Przepaść po prostu wywarła na mnie duże wrażenie. Jeszcze raz powtórzę, pięknie napisane.

Dziękuję. (: Spodziewałam się, że zjedziecie mnie za urywane zdania i ubogie słownictwo, ale jak widać, spodobało się, co mnie oczywiście cieszy! A braki, które już wspomniałam mogę wytłumaczyć ogromnymi emocjami, które mną targały.

Pojawiam się z nowym tekstem. Nie ma tytułu, ponieważ jest to prolog mojego fanficton "Ojca chrzestnego" (xD), które znajdziecie [link widoczny dla zalogowanych] (przepraszam ze tę autoreklamę ;p), choć na razie nie ma tam zbyt wiele, bo dopiero zaczynam. (:

***
Ten dzień pamiętam, jakby zdarzył się wczoraj, choć minęło od niego już parę lat.
Rzecz działa się w Nowym Jorku. Kolejna wojna gangów, tym razem pomiędzy Corleone a Cuneo. Niby nic nowego. Schowany za kolumną banku Investion dokładnie obserwowałem całą sytuację. Widziałem mojego ojca, jak odprawia istny taniec wokół ognia, strzelając do mafiosów w czerwonych płaszczach. Mój ojciec – jeden z najbardziej zaufanych capo dona Vito Corleone – w pięknym stylu unikał kulek.
Wtedy jeszcze nie rozumiałem idei wojen gangów. Miałem dopiero jedenaście lat, ale jakoś wyobrażałem sobie podziemny światek Nowego Jorku. Czasami podsłuchiwałem, jak mój papa opowiada o planach dona Corleone – bywały brutalne, dlatego nigdy nie powiedziałem rodzicom, że o nich usłyszałem. Nie chciałem ich martwić.
Kolejny raz omiotłem wzrokiem pole bitwy. Tym razem straciłem tatę z oczu, jednak nie przejmowałem się tym – byłem pewien, że za chwilę wybiegnie spośród ognia w glorii i chwale, pod pachą niosąc głowę pokonanego Cuneo. Czekałem chwilę, i następną, a on wciąż nie wracał. Zacząłem czuć lekki niepokój, potem coraz większy.
Wreszcie wszyscy walczący rozpierzchli się. Przyczyna była oczywista – nadjeżdżała policja. Wycie syren było słychać z oddali. Rozglądałem się z niepokojem, wyszukując znajomej mi twarzy. Moje serce na chwilę stanęło, kiedy jej nie dostrzegłem. Niewiele myśląc, nie przejmując się tym, że któryś z mafiosów może sprzedać mi kulkę, wybiegłem zza filaru i puściłem się biegiem na pole bitwy. Usłyszałem krzyk mojej matki, która kryła się nieopodal mnie, lecz jej nie usłuchałem – i chwała Bogu.
Zziajany wpadłem w zaułek pomiędzy dwoma kamienicami. Tlił się tam ogień. Gryzący dym uderzył w moje nozdrza i oczy. Na ziemi leżało kilka ciał, głównie przyodzianych w czerwone płaszcze. Był tylko jeden czarny, należący do członka Corleone.
Płaszcz należał do mojego papy.
Obraz przed oczyma jakby stracił ostrość – liczył się tylko tata i nic więcej. Chciałem się ku niemu rzucić, wykrzyczeć mu w twarz, żeby się obudził, bo wierzyłem, że to tylko żart. Jednak ktoś złapał mnie za nadgarstki i odwrócił. Patrzyłem teraz na starszego człowieka. Jego twarz była spracowana i pełna zmarszczek oraz drobnych blizn.
– Wiesz, kim jestem? – zapytał, nadal ściskając kurczowo moje nadgarstki.
Zanim odpowiedziałem, poczułem, że po moich policzkach ściekają łzy. Wstydziłem się nich, ale z drugiej strony nie mogłem ich otrzeć. Moja bierność naparła na mnie ze wszystkich stron; ani się obejrzałem, a już płakałem jak małe dziecko.
– Wiesz, kim jestem? – powtórzył mężczyzna, ignorując mój płacz.
– Wiem – odpowiedziałem, łykając łzy. Tego człowieka znał każdy, kto choćby tylko usłyszał o świecie mafii. – Pan Corleone.
Nie miałem tyle odwagi, żeby powiedzieć „don”, jednak on się tym nie przejął, wręcz przeciwnie – w jego stalowoszarych oczach pojawiła się wielka determinacja. Ścisnął mnie mocniej i powiedział:
– Teraz nie będziesz się mścić. Stłum gniew w sobie, wyładujesz go, gdy dorośniesz. Na razie jesteś tylko dzieckiem, ale za parę lat ludzie będą o tobie mówić. Capiche?
Zupełnie jakby czytał mi w myślach, przemknęło mi przez głowę. Miałem zamiar pomścić ojca, i to szybko. Kompletnie nie przejmowałem się moim wiekiem – co z tego, że byłem tylko mizernym jedenastolatkiem? Gorsi ode mnie osiągali więcej w życiu.
Jednak w głosie „pana Corleone” brzmiał tak wielki despotyzm, że posłusznie skinąłem głową. Znowu zalałem się płaczem jak przedszkolak. Pozwoliłem, aby mama wzięła mnie w ramiona i przytuliła do siebie, lekko kołysząc. Byłem tylko małą, pozbawioną emocji kukiełką. Ale to miało się zmienić.

***

Serdecznie zapraszam do odwiedzania i komentowania (!) mojego bloga. (:

I znów ja, tym razem z wierszem. Jest to na tyle znaczące, że wiersze piszę naprawdę rzadko, bo naprawdę nie jest to forma, za którą przepadam.
Ten utwór opowiada o... tak naprawdę nie wiem. O mnie? O próbie wpasowania się w tłum "fajnych" ludzi? Oceńcie sami.
Aha, jeszcze uprzedzam, że to wiersz biały, gdzie interpunkcja idzie w kąt.

***
Taki właśnie jestem

taki właśnie jestem
niebieskooki bandyta
trzymam zegar śmierci

taki właśnie jestem
statek na niebie
stoję na parapecie

taki właśnie jestem
kropla deszczu
uderzam o asfalt

taki właśnie jestem
puenta w dowcipie
zatrzymuję czas

***

Cóż, muszę przyznać, że nie jestem w szczytowej formie, jeśli idzie o pisanie.

Spoko były te opowiadania Was wszystkich o 3 serii GF.ALE...w prawie wszystkich na tych trzecich seriach GF się kończy,a słyszałem,że ma być 8 serii Lol